Uznana w 1875 r. za zabytek historyczny kolegiata była od tego czasu wielokrotnie przebudowywana.
Z zewnątrz wyróżniają ją monumentalne zakończenia nawy: wieża ze sterczyną i dzwonnica w formie kwadratowego donżonu z zegarem z przodu. Odsłonięte w 1908 r. pokrycie murów ukazuje konstrukcję z cegieł i otoczaków.
Wchodzi się przez kamienną kruchtę odznaczającą się swoim nowocześniejszym charakterem. Wewnątrz otwiera się nawa w stylu langwedockim. Pochodzi ona z końca XIV w. i stanowi najstarszą część budowli. Imponujący wieloboczny chór z początku XV w. posiada siedem płaszczyzn w wysokimi, dzielonymi otworami. Po obu stronach nawy między przyporami znajduje się po sześć kaplic.